Kang Dae-sun, een oude man met een succesvolle carrière, keert terug naar het huis, waar hij heeft geleefd in zijn jeugd en waar hij al tientallen jaren niet meer is geweest. Na het verliezen van zijn vader, zijn enige familie, op 10-jarige leeftijd, was hij geadopteerd door een gezin in Amerika. Hij wilt zijn laatste jaren in het huis doorbrengen en stressvrij leven. Maar of dat mogelijk is?

De hoofdpersoon, Kang Dae-sun, doet me een beetje denken aan Ebenezer Scrooge uit het boek A Christmas Carol van Charles Dickens en Dagobert Duck. Sinds zijn tiende geloofde hij niet meer in goden, Kerstmis, en soortgelijke dingen. Hij werkte hard en als een slimme zakenman had hij genoeg verdiend om het grote huis en beetje bij beetje meer van het omliggende grond te kopen, die omringd is met hekken. Op dezelfde manier houdt hij mensen steeds meer op afstand. Voor de pestkoppen was het misschien een onschuldig grapje, maar het was voor hem een levenslang litteken dat hem heeft veranderd in een man, die niemand vertrouwd en niets van zichzelf laat zien. Hij lijkt heel gemeen en heeft weliswaar nare gedachten, maar in werkelijkheid doet hij er niets mee en is hij aardig tegen iedereen. De indringers in zijn tuin dringen ook door tot zijn hart.

Het boek is geschreven net als een sprookje. Er gebeuren dingen, waar de hoofdpersoon geen weet van heeft, maar wij de lezers wel. In het boek komen grappige namen voor zoals de Reus, Meneer Knobbelmans, Koning Walnoot, Kapitein Soepkip, Stouterd, Braafie, en Mister Park. Door een hendel opzij te duwen, schoven takken magisch als een accordeon in elkaar en maakte een opening voor mensen om zijn tuin te betreden. De laatste woorden van sommige hoofdstukken waren heel vernuftig gekozen. Om het verhaal beter te begrijpen, is het aangeraden om het nog een keer te lezen en dan vallen alle kleine puzzelstukjes op zijn plaats.

Kang Dae-sun lijkt helemaal alleen op de wereld te zijn. Hij is zo eenzaam dat de tumor in zijn hoofd de enige is tegen wie hij kan praten. Hij heeft geen vrouw en kinderen, maar hij heeft dokter Kim, zijn beste vriend sinds ze 20 jaar oud waren, en Mister Park, al 30 jaar zijn secretaris, die hem door dik en dun heeft gesteund en zijn woedebuien gedoogt. Op Kersenheuvel ontmoet hij kleurrijke personages. Prinsesje Yuri, het kleine “waarom” meisje met halve maanvormige oogjes. De stoere jongen, Sanghun en zijn beste vriend, Pierre met een donkere huidskleur en zwarte kroeshaar, die vloeiend Koreaans spreekt omdat hij een Koreaan is. Jang, de winkelier en een oude kennis, Oh Jian, Pierres vader en zijn redder in nood, Miho, de slimme kleindochter van winkelier Jang. En ten slotte, Songi, een oud vrouwtje met dementie, de moestuinier, de dochter van de huiseigenaar, en zijn eerste liefde.

“Ook al wist iedereen dat je je naasten een warm hart hoorde toe te dragen, het leek of de mensheid een soort aangeboren neiging had tot neerbuigend gedrag. …. Op straat, in de klas, op het schoolplein, zelfs zijn leraar deed eraan mee. Het stond in zijn geheugen gegrift. - Het huis met de kersenbloesem, p 81”

Deze quote uit het boek deed me denken aan mijzelf. Ik ben ook de voetveeg van de hele buurt geweest, iedereen wist en zag wat voor nare dingen met me gebeurde, maar niemand stak een hand uit om me te helpen. Ook op thuisfront kreeg ik geen liefde en steun. Ik heb zelfs ooit grappend gezegd dat ik een jaarlijkse quota heb van het aantal mensen, die ik het voordeel van de twijfel geef en vertrouw, omdat ik veel tijd nodig heb om te herstellen van de klap, wanneer ik teleurgesteld word. De enige manier om het te overleven was om alles te vergeten en te focussen op hard werken. Woede was wat me de energie gaf om door te gaan, maar ik doe heel erg mijn best zodat ze van mij geen verbitterd en onvriendelijk persoon maken.

Het is een boek dat je laat nadenken en terugkijken naar je leven tot nu toe, de dingen dat in het verleden gebeurd zijn en je gemaakt hebt tot de persoon dat je nu bent, en of je gelukkig bent. Het is nooit te laat om daar verandering aan te brengen. Begin met muzieklessen, leer nieuwe mensen kennen, ontdek nieuwe dingen en omgevingen, fiets zonder handen, beklim een heuvel, en kook waar je zin in hebt. Het leven is te kort om je zorgen te maken om niets.